Zdobycie Giewontu, to obowiązek każdego, tatrzańskiego wędrowca. Pominięcie Giewontu w trakcie zdobywana Tatrzańskich szczytów, jest rzeczą niewybaczalną i niewytłumaczalną w żaden sposób.
Szczyt ten jest niezwykłym masywem, położonym w Tatrach Zachodnich o wysokości 1894 m n. p. m, który swoim kształtem stwarza wrażenie jakby uformowanego człowieka.
Legenda, która krąży na temat Giewontu mówi, że ten skalny masyw, to uśpiony kamienny rycerz, który obudzi się i ujawni, kiedy kraj dotknie prawdziwe nieszczęście. Trudno mówić o autentyczności tej opowieści, jednak nie można podważyć faktu, że Giewont, który widać od strony Zakopanego jest nieco podobny do leżącego człowieka. Niezależnie jednak od tej opowieści Giewont jest najczęściej uwiecznianym na fotografiach szczytem w Polsce, na którego temat powstało na pewno najwięcej opowieści, pieśni oraz wierszy. Masyw tego szczytu unosi się nad takimi dolinami jak: Strążyska, Białego, Kondratowa, Bystra i Małej Łąki. Od pozostałych szczytów, ten najwyższy został oddzielony licznymi przełęczami, z których ta najbardziej niebezpieczna to Giewoncka Przełęcz.
Wybierając się na ten szczyt bardzo odradzam wyprawę w sezonie, ponieważ jest to wówczas ciasna wycieczka całego mnóstwa osób, których stopy ledwo mieszczą się na skałach z uwagi na liczbę uczestników wspinaczki. W tym czasie często tez tworzą się kolejki, które są konsekwencją tego samego czynnika. Warto również pamiętać o tym, że najwięcej wypadków, które miały miejsce podczas zdobywania tego szczytu były spowodowane chęcią skrócenia sobie drogi, co zwykle kończy się tragicznie. Ważne jest również upewnienie się, co do warunków atmosferycznych, ponieważ gwałtowne zmiany pogody mogą całkowicie uniemożliwić kontynuacje wejście, czy zejścia oraz stworzyć bardzo niebezpieczne okoliczności. Sam widok z Giewontu jest już niezwykle zachwycający i wynagradza nawet najgorsze warunki wspinaczki. Krajobraz rozciąga się, bowiem na panoramę Zakopanego, Podhala, Gorców i Orawy.